Czasem martwimy się tak automatycznie, że zmartwienia zaczynają być częścią naszej codzienności. Nie uświadamiamy sobie nawet, że się ... martwimy. Mówimy, że po prostu myślimy o problemach, albo zamiast cieszyć się tym, co akurat robimy (picie kawy, zabawa z dzieckiem, droga do pracy) myśli błądzą aż znajdą doskonale znajomy temat – aktualny problem. I znów zaczynają się zmarwienia.

Kobiety zamartwiają się znacznie częściej niż mężczyźni, mają do tego predyspozycje biologiczne, poza tym, społecznie wymaga się od kobiet "ograniania" domu, dzieci, pracy, zatem jeżeli któreś ogniwo szwankuje – zmartwienie gotowe. Introwertycy zamartwiają częściej niż ekstrawertycy – mają skłonności do skupiania się na własnym wnętrzu, na bodźcach z wewnątrz. Zatem wniosek z tego taki, że kobiety introwertyczne powinny szczególnie być wyczulone na swoje predyspozycje do zamartwiania się – dla własnego zdrowia psychicznego.

fot. Zdjęcie nadesłane na konkurs "Uchwycić kobiecość", można je oglądać w galerii Wellnessday.eu

Zamartwianie się może obniżać zdolności rozwiązania problemu, dlatego lepiej rozróżnić zamartwianie się od wymyślania rozwiązań.
 

Skąd wiesz, że się martwisz? Sprawdź czy:

- im więcej myślisz o problemie, tym silniejsze odczuwasz bolesne emocje, ale mimo to je analizujesz?
- odtwarzasz w kółko niemiłą sytuację/ wydarzenie/ krytyczne słowa?
- maskujesz samopoczucie bo uważasz, że inni mogliby ciebie odrzucić z powodu tego jak się czujesz?
- koncentrujesz się na tym jak bardzo jesteś nieszczęśliwa?
- nie starasz się nawet poprawić swojego samopoczucia?
- koncentrujesz się na negatywnych doznaniach z ciała związanych ze zmartwieniami (np ból głowy), zamiast zrobić coś, co je zmniejszy?
- w zasadzie to nie masz już siły by coś z tym (problemem) zrobić, poza myśleniem o nim?

Im więcej "TAK", tym bardziej się zamartwiasz.

Jeżeli naprawdę chcesz coś z tym zrobić – zajrzyj do artykułu:

Jak powstrzymać napływ negatywnych myśli?